Sinds mijn studie heb ik een stukje zwaarder geworden. Nou ja, stukje… zeg maar gerust een stuk. En eerlijk is eerlijk, er mag -moet misschien zelfs wel- wat vanaf. En op Facebook kwam ik twee advertenties tegen die daar precies op inspeelde!
“Gezocht! 20 mannen (25-35 jaar) die willen afvallen. Wij bieden een begeleid programma om in zes weken fitter te worden”. Dat was de strekking van beide advertenties zo’n beetje. En geloof me, ik heb er daarna nog veel meer gezien. Maar bij twee sportscholen heb ik daadwerkelijk een afspraak gemaakt.
De afspraken zelf waren… hoe zal ik het eens zeggen… bijzonder.
Bij sportschool A werd ik ontvangen door de dame die me had gebeld. Dat bleek de receptioniste te zijn. Prima natuurlijk. “We blijven wel hier hoor, want ik ben alleen en dat kan ik de telefoon opnemen als die gaat”. Okay, blijkbaar gaan we niet naar de prachtige verzameling martelwerktuigen kijken. Ook goed.
Ze begint een uitgebreid verhaal over het zes-wekenprogramma. Dat is erg in trek en natuurlijk hartstikke leuk. Maar een twaalf-wekenprogramma is eigenlijk interessanter. Ook duurder natuurlijk, maar ja, dan krijg je ook meer.
Of ik mijn agenda een beetje flexibel in kon delen. “Ja hoor, ik ben freelance reputatiemanager”. De inmiddels vragende blik verschijnt in haar ogen. “Ja… euh… maar daar kom je hier niet voor”. En weer door!
Een weekje later belt ze me nog eens op. Of ik al een beslissing had genomen. Nou ja, eigenlijk wel, maar ik heb nu even geen tijd voor een belletje. Of ik haar straks even terug mag bellen. Nou ja, ze belt mij dan wel, want dan kan ze dat doen als ze tijd heeft. Ja, tuurlijk. Ik zit verder toch de hele dag uit het raam te staren…. Je begrijpt het al, deze sportschool is het niet geworden.
Een paar weken later maak ik een afspraak bij sportschool B. En een dag later belt ook namens hen een vrolijke meneer. “O, u heeft al een afspraak gemaakt. Wanneer dan, want dat kan ik nu niet zien”. Nou ja, morgen, maar ik kan vandaag ook. “Prima, dan zien we u straks om twee uur”.
Om vijf voor twee stap ik de sportschool binnen. Ik wacht even bij een verder bij een verlaten balie tot er van achteruit de zaal een dame aan komt rennen. “Ik ben zo weer bij je”, zegt ze nog snel tegen haar trainee (heet dat zo in de sportwereld? Geen idee eigenlijk).
“A ja, u kwam even kijken he. Heeft u al eerder een sportschool bezorgd?” Nou ja, lang verhaal eigenlijk. Ik leg het haar in een notendop uit en werp mijn vraagstelling bijna letterlijk in haar schoot. Mooier kun je het als verkoper eigenlijk niet hebben.
Ik mag binnen komen en we lopen in in rap tempo een rondje langs en door de zalen. Van alles legt ze me uit, maar over de actie waar ik op heb gereageerd hoor ik haar eigenlijk niet meer. Dan vraag ik er maar eens direct naar. “O ja, dat. Nou ja, dat deden we vroeger wel, maar tegenwoordig eigenlijk niet meer. We willen die advertentie eigenlijk ook van Facebook af hebben”. Sorry, wat zei je? Ik kom hier naartoe, voer een gesprek met je en krijg een rondleiding in krap tien minuten tijd, om dan nu, als ik ernaar vraag, te horen dat de actie niet meer bestaat? Jeetje, wat een afgang.
Beide sportscholen heb ik netjes bedankt voor hun tijd en informatie. Maar in alle eerlijkheid heb ik nog nooit zo’n slechte verkooptechniek gezien. Verkopen is niet makkelijk. En je moet het leuk vinden. Maar deze dames konden het gewoon echt niet.
Resultaat: de buik zit er nog steeds en ik heb nog steeds geen idee waar ik moet beginnen. Maar die programma’s van sportscholen, dat geloof ik allemaal niet meer.